Przegląd-Recenzja-Ogląd najlepszych
i najbardziej niezawodnych
firm-spółek-kantor

Rynek walutowy. Rynek walutowy jest globalnym zdecentralizowanym lub pozagiełdowym rynkiem handlu walutami. Rynek ten określa kursy walut dla każdej waluty. Obejmuje wszystkie aspekty kupna, sprzedaży i wymiany walut po aktualnych lub ustalonych cenach. Pod względem wolumenu obrotu jest to zdecydowanie największy rynek na świecie, a za nim rynek kredytowy. Głównymi uczestnikami tego rynku są większe banki międzynarodowe. Centra finansowe na całym świecie funkcjonują jako kotwice handlu między wieloma różnymi kupującymi i sprzedającymi przez całą dobę, z wyjątkiem weekendów. Ponieważ waluty są zawsze przedmiotem wymiany w parach, rynek Forex nie określa bezwzględnego kosztu waluty, ale określa cenę rynkową jednej waluty względem innej waluty. Na przykład: 1 dolar amerykański jest wart X CAD, CHF lub JPY itp. Rynek walutowy działa za pośrednictwem instytucji finansowych i działa na kilku poziomach. Za kulisami banki zwracają się do niewielkiej liczby firm finansowych zwanych „dealerami”, które są zaangażowane w duże obroty na rynku Forex. Większość dealerów walutowych to banki, więc ten zakulisowy rynek jest czasem nazywany „rynkiem międzybankowym” (chociaż obejmuje również firmy ubezpieczeniowe i inne rodzaje firm finansowych). Transakcje między dealerami Forex mogą być bardzo duże i obejmują setki milionów dolarów. Ze względu na problem suwerenności, gdy zaangażowane są dwie waluty, na rynku Forex bardzo niewiele organizacji regulacyjnych kontroluje jego działania. Rynek walutowy wspiera handel międzynarodowy i inwestycje, umożliwiając przeliczanie walut. Na przykład zezwala przedsiębiorstwu w Stanach Zjednoczonych na import towarów z państw członkowskich Unii Europejskiej, zwłaszcza członków strefy euro, i płacenie euro, mimo że jego dochód jest w dolarach amerykańskich. Obsługuje również bezpośrednie spekulacje i spekulacje oparte na różnicy stóp procentowych między dwiema walutami. W typowej transakcji walutowej strona kupuje pewną kwotę w jednej walucie, płacąc za tę walutę pewną ilość innej waluty. Nowoczesny rynek Forex zaczął powstawać w latach siedemdziesiątych. Nastąpiło to po trzech dekadach rządowych ograniczeń transakcji walutowych w ramach systemu zarządzania monetarnego Bretton Woods, który określał zasady stosunków handlowych i finansowych między głównymi państwami przemysłowymi na świecie po II wojnie światowej. Kraje stopniowo przestawiały się na zmienne kursy walut z poprzedniego systemu kursów walutowych, który pozostawał stały zgodnie z systemem Bretton Woods. Rynek Forex jest wyjątkowy ze względu na następujące cechy: - jego ogromny wolumen obrotu, reprezentujący największą klasę aktywów na świecie, prowadzącą do wysokiej płynności; - szerokie położenie geograficzne - rynek ten znajduje się na całym świecie; - jego ciągła praca: 24 godziny na dobę, z wyjątkiem weekendów, tj. handel od 22:00 GMT w niedzielę (Sydney) do 22:00 GMT piątek (Nowy Jork); - różnorodność czynników wpływających na kursy walut; - niskie marże względnego zysku w porównaniu z innymi rynkami stałego dochodu; i - zastosowanie dźwigni finansowej w celu zwiększenia marży zysku i straty oraz w odniesieniu do wielkości rachunku. Jako taki został nazwany rynkiem najbliższym ideałowi doskonałej konkurencji, niezależnie od interwencji walutowych banków centralnych. Według Banku Rozrachunków Międzynarodowych wstępne globalne wyniki ankiety przeprowadzonej w ramach trzyletniego badania banków centralnych na rynkach walutowych i instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w 2019 r. Pokazują, że handel na rynkach Forex wynosił średnio 6,6 bln USD dziennie w kwietniu 2019 r., Jest to wzrost z 5,1 bln USD w kwietniu 2016 r. Historia. Czasy starożytne. Handel i wymiana walut po raz pierwszy miały miejsce w czasach starożytnych. Wymieniający pieniądze (ludzie pomagający innym w wymianie pieniędzy, a także pobierający prowizję lub pobierający opłatę) żyli w Ziemi Świętej w czasach pism talmudycznych (czasy biblijne). Ci ludzie (czasami nazywani „kollybistami”) korzystali z kramów miejskich, a w czasie święta Świątynny Dwór Pogan. Wymieniającymi pieniądze byli także złotnicy i / lub złotnicy z czasów starożytnych. W IV wieku ne bizantyjski rząd utrzymał monopol na wymianę walut. Papyri PCZ I 59021 (c.259 / 8 pne), pokazuje przypadki wymiany monet w starożytnym Egipcie. Waluta i wymiana były ważnymi elementami handlu w starożytnym świecie, umożliwiając ludziom kupowanie i sprzedawanie przedmiotów takich jak żywność, ceramika i surowce. Jeśli grecka moneta posiadała więcej złota niż egipska moneta ze względu na jej rozmiar lub zawartość, wówczas kupiec mógł wymienić mniej greckich złotych monet na więcej egipskich lub na więcej dóbr materialnych. Dlatego w pewnym momencie swojej historii większość walut światowych w obiegu miała dziś wartość ustaloną na określoną liczbę uznanego standardu, takiego jak srebro i złoto. Średniowieczny i późniejszy. W XV wieku rodzina Medici musiała otwierać banki w zagranicznych lokalizacjach, aby wymieniać waluty w imieniu kupców tekstylnych. Aby ułatwić handel, bank utworzył księgę rachunkową nostro (z włoskiego, co przekłada się na „nasz”), która zawierała dwa wpisy w kolumnach pokazujące kwoty w walutach obcych i lokalnych; informacje dotyczące prowadzenia rachunku w banku zagranicznym. W XVII (lub XVIII wieku) Amsterdam utrzymywał aktywny rynek Forex. W 1704 r. Odbyła się wymiana walut między agentami działającymi w interesie Królestwa Anglii i hrabstwa Holandii. Wcześnie nowoczesny. Rok 1880 jest uważany przez co najmniej jedno źródło za początek współczesnej wymiany walutowej: standard złota rozpoczął się w tym roku. Przed pierwszą wojną światową kontrola handlu międzynarodowego była znacznie bardziej ograniczona. Kraje motywowane nadejściem wojny porzuciły złoty system monetarny. Nowoczesny do postmodernistycznego. W latach 1899–1913 zasoby walut obcych w poszczególnych krajach rosły według rocznego kursu 10,8%, a zasoby złota wzrastały w tempie rocznym 6,3% między 1903 a 1913 rokiem. Pod koniec 1913 r. Prawie połowa światowej wymiany zagranicznej była prowadzona przy użyciu funta szterlinga. Liczba banków zagranicznych działających w granicach Londynu wzrosła z 3 w 1860 r. Do 71 w 1913 r. W 1902 r. Było tylko dwóch brokerów walutowych z Londynu. Na początku XX wieku handel walutami był najbardziej aktywny w Paryżu, Nowym Jorku i Berlinie; Wielka Brytania pozostała w dużej mierze niezaangażowana do 1914 r. W latach 1919–1922 liczba pośredników walutowych w Londynie wzrosła do 17; w 1924 r. na potrzeby wymiany działało 40 firm. W latach dwudziestych rodzina Kleinwort była znana jako lider rynku walutowego, a Japheth, Montagu & Co. i Seligman nadal zasługują na uznanie za znaczących inwestorów na rynku Forex. Handel w Londynie zaczął przypominać współczesną manifestację. Do 1928 r. Handel Forex był integralną częścią finansowego funkcjonowania miasta. Kontrole wymiany walut kontynentalnych oraz inne czynniki w Europie i Ameryce Łacińskiej utrudniały wszelkie próby hurtowego dobrobytu w handlu dla tych z Londynu z lat 30. XX wieku. Po II wojnie światowej. W 1944 r. Podpisano Bretton Woods Accord, który pozwala na wahania kursów walut w przedziale ± 1% od kursu wymiany waluty. W Japonii ustawę o banku walutowym wprowadzono w 1954 r. W rezultacie Bank Tokio stał się centrum wymiany walutowej do września 1954 r. W latach 1954–1959 prawo japońskie zostało zmienione, aby umożliwić transakcje walutowe w wielu innych walutach zachodnich . Prezydentowi Stanów Zjednoczonych Richardowi Nixonowi przypisuje się zakończenie umowy Bretton Woods i stałych kursów wymiany walut, co ostatecznie skutkuje swobodnym systemem walutowym. Po zakończeniu porozumienia w 1971 r. Umowa Smithsona zezwoliła na wahania stawek nawet o ± 2%. W latach 1961–62 wolumen operacji zagranicznych przez Rezerwę Federalną USA był stosunkowo niski. Osoby zaangażowane w kontrolowanie kursów walutowych stwierdziły, że granice Umowy nie były realistyczne, dlatego przestały to robić w marcu 1973 r., Gdy jakiś czas później żadna z głównych walut nie była utrzymywana w zdolności do konwersji na złoto, organizacje zamiast tego polegały na rezerwach walutowych. W latach 1970–1973 wolumen obrotu na rynku wzrósł trzykrotnie. W pewnym momencie (według Gandolfo w okresie od lutego do marca 1973 r.) Niektóre rynki zostały „podzielone”, a następnie wprowadzono dwuwarstwowy rynek walutowy z podwójnymi kursami walut. Zostało to zniesione w marcu 1974 r. Reuters wprowadził monitory komputerowe w czerwcu 1973 r., Zastępując telefony i teleks używane wcześniej do notowań giełdowych. Rynki zamknięte. Ze względu na ostateczną nieskuteczność Bretton Woods Accord i European Joint Float, rynki Forex zostały zmuszone do zamknięcia w pewnym czasie w 1972 r. I marcu 1973 r. Największy zakup dolarów amerykańskich w historii 1976 r. Miał miejsce wtedy, gdy rząd Niemiec Zachodnich osiągnął prawie Przejęcie 3 miliardów dolarów (The Statesman: Tom 18 1974) podaje 2,75 miliarda w sumie. To wydarzenie wskazywało na niemożność zrównoważenia kursów walutowych za pomocą ówczesnych środków kontroli, a system monetarny i rynki walutowe w Niemczech Zachodnich i innych krajach Europy były zamknięte na dwa tygodnie (w lutym i marcu 1973 r. Stan Gierscha, Paqué i Schmieding został zamknięty po zakupie „7,5 miliona marek” Brawley stwierdza „... Rynki giełdowe musiały zostać zamknięte. Po ponownym otwarciu… 1 marca”, to był duży zakup po zamknięciu ). Po 1973 r. W krajach rozwiniętych państwowa kontrola handlu walutami zakończyła się w 1973 r., Kiedy zaczęły się całkowicie płynne i względnie wolne warunki rynkowe współczesnych czasów. Inne źródła podają, że pierwszy handel parą walutową przez amerykańskich klientów detalicznych nastąpił w 1982 r., A kolejne pary walutowe będą dostępne do następnego roku. 1 stycznia 1981 r., W ramach zmian rozpoczynających się w 1978 r., Ludowy Bank Chin zezwolił niektórym krajowym „przedsiębiorstwom” na udział w handlu walutami. W 1981 r. Rząd Korei Południowej zakończył kontrole na rynku Forex i po raz pierwszy zezwolił na wolny handel. W 1988 r. Rząd kraju zaakceptował kontyngent MFW na handel międzynarodowy. Interwencje banków europejskich (zwłaszcza Bundesbanku) wpłynęły na rynek Forex w dniu 27 lutego 1985 r. Największa część wszystkich transakcji na świecie w 1987 r. Miała miejsce w Wielkiej Brytanii (nieco ponad jedną czwartą). Stany Zjednoczone były drugim co do wielkości zaangażowaniem w handel. W 1991 r. Iran zmienił umowy międzynarodowe z niektórymi krajami z barteru ropy na wymianę walutową. Wielkość rynku i płynność. Rynek Forex jest najbardziej płynnym rynkiem finansowym na świecie. Do podmiotów handlowych należą rządy i banki centralne, banki komercyjne, inni inwestorzy instytucjonalni i instytucje finansowe, spekulanci walutowi, inne korporacje komercyjne oraz osoby fizyczne. Według trzyletniego badania banku centralnego przeprowadzonego w 2019 r., Koordynowanego przez Bank Rozrachunków Międzynarodowych, średni dzienny obrót wyniósł w kwietniu 2019 r. 6,6 bln USD (w porównaniu z 1,9 bln USD w 2004 r.). Z tych 6,6 bln USD, 2 bln USD stanowiły transakcje spot, a 4,6 bln USD stanowiły transakcje typu forward, swapy i inne instrumenty pochodne. Handel walutami odbywa się na rynku pozagiełdowym, na którym brokerzy / dealerzy negocjują bezpośrednio ze sobą, więc nie ma centralnej giełdy ani izby rozliczeniowej. Największym geograficznym centrum handlowym jest Wielka Brytania, przede wszystkim Londyn. W kwietniu 2019 r. Handel w Wielkiej Brytanii stanowił 43,1% całości, co czyni go zdecydowanie najważniejszym centrum handlu na rynku Forex na świecie. Ze względu na dominację Londynu na rynku, kwotowana cena konkretnej waluty jest zwykle ceną rynkową w Londynie. Na przykład, gdy Międzynarodowy Fundusz Walutowy oblicza wartość swoich specjalnych praw ciągnienia każdego dnia, wykorzystuje ceny rynkowe w Londynie tego samego dnia w południe. Handel w Stanach Zjednoczonych stanowił 16,5%, Singapur i Hongkong 7,6%, a Japonia 4,5%. Obroty kontraktów terminowych i opcji walutowych w obrocie giełdowym gwałtownie rosły w latach 2004–2013, osiągając w kwietniu 2013 r. 145 mld USD (dwukrotnie więcej niż w kwietniu 2007 r.). Według stanu na kwiecień 2019 r. Walutowe instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu giełdowego stanowią 2% obrotu walutowego OTC. Kontrakty futures na waluty obce zostały wprowadzone w 1972 r. Na Chicago Mercantile Exchange i są przedmiotem handlu bardziej niż większość innych kontraktów futures. Większość krajów rozwiniętych zezwala na handel produktami pochodnymi (takimi jak kontrakty futures i opcje na kontrakty futures) na swoich giełdach. Wszystkie te kraje rozwinięte mają już w pełni wymienialne rachunki kapitałowe. Niektóre rządy rynków wschodzących nie zezwalają na walutowe produkty pochodne na ich wymianę, ponieważ mają kontrolę kapitału. Wykorzystanie instrumentów pochodnych rośnie w wielu gospodarkach wschodzących. Kraje takie jak Korea Południowa, Republika Południowej Afryki i Indie ustanowiły wymiany walutowych kontraktów terminowych, pomimo pewnych kontroli kapitału. Handel na rynku Forex wzrósł o 20% między kwietniem 2007 r. A kwietniem 2010 r. I wzrósł ponad dwukrotnie od 2004 r. Wzrost obrotów wynika z wielu czynników: rosnącego znaczenia walut obcych jako klasy aktywów, zwiększonej aktywności handlowej handlowcy częstotliwościami oraz pojawienie się inwestorów detalicznych jako ważnego segmentu rynku. Wzrost realizacji zleceń elektronicznych i różnorodny wybór miejsc realizacji obniżyły koszty transakcji, zwiększyły płynność rynku i przyciągnęły większy udział wielu klientów. W szczególności handel elektroniczny za pośrednictwem portali internetowych ułatwił handlowcom detalicznym handel na rynku Forex. Szacuje się, że do 2010 r. Handel detaliczny będzie stanowił do 10% obrotu spotowego, czyli 150 mld USD dziennie (patrz poniżej: Detaliści handlujący na rynku walutowym). Uczestnicy rynku. W przeciwieństwie do rynku akcji, rynek Forex jest podzielony na poziomy dostępu. Na szczycie znajduje się międzybankowy rynek walutowy, na który składają się największe banki komercyjne i dealerzy papierów wartościowych. Na rynku międzybankowym spready, które są różnicą między cenami kupna i sprzedaży, są bardzo ostre i nie są znane graczom spoza wewnętrznego kręgu. Różnica między cenami kupna i sprzedaży rośnie (na przykład od 0 do 1 pipsa do 1–2 pipsa dla walut takich jak EUR) wraz ze spadkiem poziomów dostępu. Wynika to z głośności. Jeśli trader może zagwarantować dużą liczbę transakcji dla dużych kwot, może zażądać mniejszej różnicy między ceną kupna i sprzedaży, co określa się jako lepszy spread. Poziomy dostępu, które składają się na rynek Forex, zależą od wielkości „linii” (kwoty, z którą handlują). Rynek międzybankowy najwyższego poziomu stanowi 51% wszystkich transakcji. Stamtąd mniejsze banki, a następnie duże międzynarodowe korporacje (które muszą zabezpieczyć się przed ryzykiem i płacić pracownikom w różnych krajach), duże fundusze hedgingowe, a nawet niektórzy animatorzy rynku detalicznego. Według Galati i Melvina „fundusze emerytalne, towarzystwa ubezpieczeniowe, fundusze wspólnego inwestowania i inni inwestorzy instytucjonalni odgrywają coraz większą rolę na wszystkich rynkach finansowych, a zwłaszcza na rynkach Forex, od początku XXI wieku”. (2004) Ponadto, zauważa, „fundusze hedgingowe znacznie wzrosły w latach 2001–2004 zarówno pod względem liczby, jak i ogólnej wielkości”. Banki centralne uczestniczą także w rynku walutowym w celu dostosowania walut do ich potrzeb ekonomicznych. Spółki handlowe. Ważna część rynku Forex pochodzi z działalności finansowej firm poszukujących dewiz w celu zapłaty za towary lub usługi. Firmy handlowe często handlują dość niewielkimi kwotami w porównaniu do banków lub spekulantów, a ich transakcje często mają krótkoterminowy wpływ na stopy rynkowe. Niemniej jednak przepływy handlowe są ważnym czynnikiem w długoterminowym kierunku kursu walutowego. Niektóre korporacje wielonarodowe (MNC) mogą mieć nieprzewidywalny wpływ, gdy pokrywane są bardzo duże pozycje z powodu ekspozycji, które nie są powszechnie znane innym uczestnikom rynku. Banki centralne. Krajowe banki centralne odgrywają ważną rolę na rynkach Forex. Próbują kontrolować podaż pieniądza, inflację i / lub stopy procentowe i często mają oficjalne lub nieoficjalne stopy docelowe dla swoich walut. Mogą wykorzystać swoje często znaczne rezerwy walutowe do stabilizacji rynku. Niemniej jednak skuteczność „stabilizacji spekulacji” banku centralnego jest wątpliwa, ponieważ banki centralne nie zbankrutują, jeżeli poniosą duże straty, tak jak zrobiliby to inni inwestorzy. Nie ma również przekonujących dowodów na to, że faktycznie osiągają zysk z handlu. Firmy zarządzające inwestycjami. Firmy zarządzające inwestycjami (które zazwyczaj zarządzają dużymi kontami w imieniu klientów, takich jak fundusze emerytalne i fundusze), korzystają z rynku Forex w celu ułatwienia transakcji na zagranicznych papierach wartościowych. Na przykład zarządzający inwestycjami posiadający międzynarodowy portfel akcji musi kupić i sprzedać kilka par walut obcych, aby zapłacić za zakupy zagranicznych papierów wartościowych. Niektóre firmy zarządzające inwestycjami prowadzą również bardziej spekulacyjne operacje nakładek walutowych, które zarządzają ekspozycjami walutowymi klientów w celu generowania zysków, a także ograniczania ryzyka. Chociaż liczba tego rodzaju wyspecjalizowanych firm jest dość niewielka, wiele z nich ma dużą wartość zarządzanych aktywów, a zatem może generować duże transakcje. Detaliści Handlujący na rynku walutowym. Indywidualni detaliczni spekulanci stanowią rosnący segment tego rynku. Obecnie uczestniczą pośrednio za pośrednictwem brokerów lub banków. Brokerzy detaliczni, chociaż w dużej mierze kontrolowani i regulowani w USA przez Commodity Futures Trading Commission i National Futures Association, byli wcześniej poddawani okresowym oszustwom walutowym. Aby poradzić sobie z tym problemem, w 2010 r. NFA wymagało od swoich członków, którzy handlują na rynku Forex, zarejestrowania się jako takie (tj. CTA na rynku Forex zamiast CTA). Członkowie NFA, którzy tradycyjnie podlegaliby minimalnym wymogom kapitałowym netto, FCM i IB, podlegają większym minimalnym wymogom kapitałowym netto, jeśli prowadzą transakcje na rynku Forex. Szereg brokerów Forex działa w Wielkiej Brytanii zgodnie z regulacjami Financial Services Authority, w których handel walutami z wykorzystaniem marży jest częścią szerszego rynku pozagiełdowych instrumentów pochodnych, który obejmuje kontrakty na różnicę i zakłady bukmacherskie. Istnieją dwa główne rodzaje detalicznych brokerów Forex oferujących możliwość spekulacyjnego handlu walutami: brokerzy i dealerzy lub animatorzy rynku. Brokerzy służą jako agent klienta na szerszym rynku Forex, szukając najlepszej ceny na rynku za zamówienie detaliczne i działając w imieniu klienta detalicznego. Pobierają prowizję lub „marżę” oprócz ceny uzyskanej na rynku. Z kolei sprzedawcy lub animatorzy rynku zwykle działają jako zleceniodawcy w stosunku do klienta detalicznego i podają cenę, za jaką są gotowi zawrzeć transakcję. Niebankowe spółki dewizowe. Niebankowe firmy dewizowe oferują wymianę walut i płatności międzynarodowe osobom prywatnym i firmom. Są one również znane jako „brokerzy dewizowi”, ale różnią się tym, że nie oferują handlu spekulacyjnego, ale raczej wymianę walut z płatnościami (tj. Zazwyczaj fizyczna dostawa waluty na konto bankowe). Szacuje się, że w Wielkiej Brytanii 14% przelewów / płatności walutowych odbywa się za pośrednictwem spółek walutowych. Punktem sprzedaży tych firm jest zazwyczaj to, że będą oferować lepsze kursy walutowe lub tańsze płatności niż bank klienta. Firmy te różnią się od firm przekazów pieniężnych tym, że generalnie oferują usługi o wyższej wartości. Ilość transakcji dokonywanych za pośrednictwem spółek walutowych w Indiach wynosi około 2 miliardów USD dziennie. Nie konkuruje to korzystnie z żadnym dobrze rozwiniętym rynkiem Forex o międzynarodowej renomie, ale wraz z wejściem internetowych spółek walutowych rynek stale rośnie. Około 25% przelewów / płatności walutowych w Indiach odbywa się za pośrednictwem niebankowych spółek walutowych. Większość tych firm stosuje USP o lepszych kursach wymiany niż banki. Są one regulowane przez FEDAI, a każda transakcja na rynku walutowym podlega Ustawie o zarządzaniu walutami z 1999 r. (FEMA). Firmy przekazujące pieniądze i punkty wymiany. Firmy przekazujące pieniądze wykonują masowe przelewy o niskiej wartości, zazwyczaj dokonywane przez migrantów zarobkowych z powrotem do ich kraju. W 2007 r. Aite Group oszacowało, że przekazów pieniężnych było 369 miliardów dolarów (wzrost o 8% w porównaniu z rokiem poprzednim). Cztery największe rynki zagraniczne (Indie, Chiny, Meksyk i Filipiny) otrzymują 95 mld USD. Największym i najbardziej znanym dostawcą jest Western Union z 345 000 agentów na całym świecie, a następnie ZEA Exchange. Punkty wymiany walut lub firmy zajmujące się transferem walut zapewniają podróżnym usługi wymiany walut o niskiej wartości. Zazwyczaj są one zlokalizowane na lotniskach i dworcach lub w miejscach turystycznych i umożliwiają wymianę fizycznych banknotów z jednej waluty na drugą. Dostęp do rynków Forex uzyskują za pośrednictwem banków lub niebankowych spółek walutowych. Ustalanie kursów walutowych. Ustalanie kursów walutowych to dzienny kurs pieniężny ustalany przez bank narodowy każdego kraju. Chodzi o to, że banki centralne wykorzystują czas ustalania i kurs walutowy do oceny zachowania swojej waluty. Ustalanie kursów walutowych odzwierciedla rzeczywistą wartość równowagi na rynku. Banki, dealerzy i handlowcy używają kursów fixingu jako wskaźnika trendu rynkowego. Samo oczekiwanie lub plotka o interwencji banku centralnego Interwencja walutowa może wystarczyć do ustabilizowania waluty. Jednak agresywna interwencja może być stosowana kilka razy w roku w krajach o brudnym systemie walutowym typu float. Banki centralne nie zawsze osiągają swoje cele. Połączone zasoby rynku mogą łatwo przytłoczyć każdy bank centralny. Kilka takich scenariuszy zaobserwowano w przypadku załamania się europejskiego mechanizmu kursów walutowych w latach 1992–93, a ostatnio w Azji. Charakterystyka handlowa. W przypadku większości transakcji nie ma jednolitego ani centralnie rozliczanego rynku, a regulacje transgraniczne są bardzo małe. Ze względu na pozagiełdowy charakter rynków walutowych istnieje raczej kilka powiązanych ze sobą rynków, na których handluje się różnymi instrumentami walutowymi. Oznacza to, że nie ma jednego kursu walutowego, lecz pewną liczbę różnych kursów (cen), w zależności od tego, który bank lub animator rynku prowadzi transakcje i gdzie się znajduje. W praktyce stawki są dość bliskie ze względu na handel arbitrażowy. Ze względu na dominację Londynu na rynku, kwotowana cena konkretnej waluty jest zwykle ceną rynkową w Londynie. Główne giełdy handlowe obejmują Electronic Broker Services (EBS) i Thomson Reuters Dealing, podczas gdy duże banki oferują również systemy transakcyjne. Spółka joint venture z Chicago Mercantile Exchange i Reuters, o nazwie Fxmarketspace, została otwarta w 2007 roku i aspirowała, ale nie spełniła roli mechanizmu rozliczania rynku centralnego. Głównymi centrami handlowymi są Londyn i Nowy Jork, choć Tokio, Hongkong i Singapur również są ważnymi centrami. Banki na całym świecie uczestniczą. Handel walutami odbywa się w sposób ciągły przez cały dzień; po zakończeniu azjatyckiej sesji handlowej rozpoczyna się sesja europejska, następnie sesja w Ameryce Północnej, a następnie z powrotem do sesji azjatyckiej. Wahania kursów walutowych są zwykle spowodowane faktycznymi przepływami pieniężnymi, a także oczekiwaniami zmian przepływów pieniężnych. Są one spowodowane zmianami wzrostu produktu krajowego brutto (PKB), inflacji (teoria parytetu siły nabywczej), stóp procentowych (parytetu stopy procentowej, efektu krajowego Fishera, efektu międzynarodowego Fishera), deficytu lub nadwyżki budżetowej i handlowej, dużych transgranicznych fuzji i przejęć oferty i inne warunki makroekonomiczne. Najważniejsze wiadomości są publikowane publicznie, często w zaplanowanych terminach, więc wiele osób ma dostęp do tych samych wiadomości w tym samym czasie. Duże banki mają jednak ważną zaletę; widzą przepływ zamówień swoich klientów. Waluty są wymieniane między sobą parami. Każda para walutowa stanowi zatem indywidualny produkt handlowy i jest tradycyjnie oznaczona XXXYYY lub XXX / YYY, gdzie XXX i YYY to międzynarodowy trzyliterowy kod ISO 4217 danych walut. Pierwsza waluta (XXX) jest walutą bazową, która jest kwotowana w stosunku do drugiej waluty (RRRR), zwanej walutą przeciwną (lub walutą kwotowaną). Na przykład notowanie EURUSD (EUR / USD) 1,5465 jest ceną euro wyrażoną w dolarach amerykańskich, co oznacza 1 euro = 1,5465 dolarów. Konwencja rynkowa polega na podawaniu większości kursów wymiany w stosunku do USD z dolarem amerykańskim jako walutą bazową (np. USDJPY, USDCAD, USDCHF). Wyjątkami są funt brytyjski (GBP), dolar australijski (AUD), dolar nowozelandzki (NZD) i euro (EUR), w których USD jest walutą przeciwną (np. GBPUSD, AUDUSD, NZDUSD, EURUSD). Czynniki wpływające na XXX wpłyną zarówno na XXXYYY, jak i XXXZZZ. Powoduje to dodatnią korelację walutową między XXXYYY a XXXZZZ. Na rynku kasowym, zgodnie z ankietą przeprowadzoną co trzy lata w 2019 r., Dwustronnymi parami walutowymi o największej liczbie obrotów były: - EURUSD: 24,0% - USDJPY: 13,2% - GBPUSD (zwany także kablowym): 9,6% Waluta amerykańska uczestniczyła w 88,3% transakcji, a następnie euro (32,3%), jen (16,8%) i funt szterling (12,8%). Procenty wolumenu dla wszystkich poszczególnych walut powinny sumować się do 200%, ponieważ każda transakcja obejmuje dwie waluty. Handel walutą euro znacznie wzrósł od czasu utworzenia waluty w styczniu 1999 r., A debata na temat tego, jak długo rynek Forex pozostanie skoncentrowany na dolarach, jest otwarta. Do niedawna handel euro w stosunku do ZZZ w walucie pozaeuropejskiej zwykle obejmował dwie transakcje: EURUSD i USDZZZ. Wyjątkiem jest EURJPY, który jest parą walutową będącą przedmiotem handlu na międzybankowym rynku kasowym. Determinanty kursów walutowych. W systemie o stałym kursie walutowym kurs walutowy jest ustalany przez rząd, a wiele teorii zaproponowano w celu wyjaśnienia (i przewidywania) wahań kursów walutowych w systemie o zmiennym kursie walutowym, w tym: - Międzynarodowe warunki parytetu: względny parytet siły nabywczej, parytet stopy procentowej, efekt krajowego Fishera, międzynarodowy efekt Fishera. Chociaż do pewnego stopnia powyższe teorie dostarczają logicznego wyjaśnienia wahań kursów walutowych, teorie te ulegają załamaniu, ponieważ opierają się na wątpliwych założeniach, które rzadko są prawdziwe w prawdziwym świecie. - Model bilansu płatniczego: model ten jednak koncentruje się głównie na towarach i usługach zbywalnych, ignorując rosnącą rolę globalnych przepływów kapitałowych. Nie dostarczył żadnego wyjaśnienia dla ciągłej aprecjacji dolara amerykańskiego w latach 80. i przez większość lat 90. pomimo rosnącego deficytu na rachunku bieżącym w USA. - Model rynku aktywów: postrzega waluty jako ważną klasę aktywów do budowy portfeli inwestycyjnych. Na ceny aktywów wpływa przede wszystkim gotowość ludzi do przechowywania istniejących ilości aktywów, co z kolei zależy od ich oczekiwań co do przyszłej wartości tych aktywów. Model rynku walutowego określania kursu walutowego stwierdza, że ​​„kurs wymiany między dwiema walutami reprezentuje cenę, która równoważy względną podaż i popyt na aktywa denominowane w tych walutach”. Żaden z opracowanych do tej pory modeli nie tłumaczy kursów walutowych i zmienności w dłuższych ramach czasowych. W przypadku krótszych ram czasowych (krótszych niż kilka dni) można opracować algorytmy przewidujące ceny. Z powyższych modeli wynika, że ​​wiele czynników makroekonomicznych wpływa na kursy walut, a ostatecznie ceny walutowe są wynikiem podwójnej siły podaży i popytu. Światowe rynki walutowe można postrzegać jako ogromny tygiel: w dużej i ciągle zmieniającej się kombinacji bieżących wydarzeń czynniki podaży i popytu stale się zmieniają, a cena jednej waluty względem drugiej odpowiednio się zmienia. Żaden inny rynek nie obejmuje (i nie destyluje) tak dużo tego, co dzieje się na świecie w danym momencie, jak wymiana walut. Na podaż i popyt na daną walutę, a tym samym na jej wartość, nie ma wpływu żaden pojedynczy element, lecz kilka. Elementy te ogólnie dzielą się na trzy kategorie: czynniki ekonomiczne, warunki polityczne i psychologia rynku. Czynniki ekonomiczne. Czynniki ekonomiczne obejmują: (a) politykę gospodarczą rozpowszechnianą przez agencje rządowe i banki centralne, (b) warunki ekonomiczne, ogólnie ujawniane w raportach ekonomicznych i innych wskaźnikach ekonomicznych. - Polityka gospodarcza obejmuje rządową politykę fiskalną (praktyki budżetowe / wydatków) i politykę pieniężną (środki, za pomocą których rządowy bank centralny wpływa na podaż i „koszt” pieniądza, co odzwierciedla poziom stóp procentowych). - Deficyty budżetowe lub nadwyżki budżetowe: rynek zwykle reaguje negatywnie na zwiększenie deficytów budżetowych i pozytywnie na zmniejszenie deficytów budżetowych. Wpływ ten znajduje odzwierciedlenie w wartości waluty danego kraju. - Bilans poziomów handlu i trendów: Przepływy handlowe między krajami ilustrują popyt na towary i usługi, co z kolei wskazuje na popyt na walutę danego kraju do prowadzenia handlu. Nadwyżki i deficyty w handlu towarami i usługami odzwierciedlają konkurencyjność gospodarki danego kraju. Na przykład deficyty handlowe mogą mieć negatywny wpływ na walutę danego kraju. - Poziomy i tendencje inflacyjne: zazwyczaj waluta traci wartość, jeśli w kraju występuje wysoki poziom inflacji lub jeśli uważa się, że poziom inflacji rośnie. Jest tak, ponieważ inflacja powoduje erozję siły nabywczej, a tym samym popytu na tę konkretną walutę. Jednak waluta może się czasem umocnić, gdy inflacja wzrośnie z powodu oczekiwań, że bank centralny podniesie krótkoterminowe stopy procentowe w celu zwalczania rosnącej inflacji. - Wzrost gospodarczy i zdrowie: raporty takie jak PKB, poziom zatrudnienia, sprzedaż detaliczna, wykorzystanie mocy produkcyjnych i inne, wyszczególniają poziomy wzrostu gospodarczego i zdrowia kraju. Ogólnie rzecz biorąc, im zdrowsza i silniejsza gospodarka danego kraju, tym lepsza będzie jego waluta i większy popyt. - Produktywność gospodarki: Zwiększenie wydajności gospodarki powinno pozytywnie wpłynąć na wartość jej waluty. Jego skutki są bardziej widoczne, jeśli wzrost dotyczy sektora handlowego. Warunki polityczne. Wewnętrzne, regionalne i międzynarodowe warunki i wydarzenia polityczne mogą mieć głęboki wpływ na rynki walutowe. Wszystkie kursy walut są podatne na niestabilność polityczną i oczekiwania dotyczące nowej partii rządzącej. Przewrót polityczny i niestabilność mogą mieć negatywny wpływ na gospodarkę narodu. Na przykład destabilizacja rządów koalicyjnych w Pakistanie i Tajlandii może negatywnie wpłynąć na wartość ich walut. Podobnie w kraju borykającym się z trudnościami finansowymi wzrost frakcji politycznej uważanej za odpowiedzialną pod względem podatkowym może mieć odwrotny skutek. Ponadto wydarzenia w jednym kraju w regionie mogą wzbudzić pozytywne / negatywne zainteresowanie sąsiednim krajem, a tym samym wpłynąć na jego walutę. Psychologia rynku. Psychologia rynku i postrzeganie traderów wpływają na rynek Forex na różne sposoby: - Loty do jakości: Niepokojące wydarzenia międzynarodowe mogą doprowadzić do „ucieczki w jakość”, rodzaju ucieczki kapitału, w wyniku której inwestorzy przenoszą swoje aktywa do postrzeganej „bezpiecznej przystani”. Będzie większy popyt, a tym samym wyższa cena, na waluty postrzegane jako silniejsze w porównaniu do ich stosunkowo słabszych odpowiedników. Dolar amerykański, frank szwajcarski i złoto były tradycyjnymi bezpiecznymi przystaniami w czasach niepewności politycznej lub gospodarczej. - Trendy długoterminowe: rynki walutowe często poruszają się w widocznych trendach długoterminowych. Chociaż waluty nie mają rocznego sezonu wzrostu, jak towary fizyczne, cykle koniunkturalne są odczuwalne. Analiza cyklu analizuje długoterminowe trendy cenowe, które mogą wynikać z trendów ekonomicznych lub politycznych. - „Kup pogłoskę, sprzedaj fakt”: ten truizm rynkowy może mieć zastosowanie w wielu sytuacjach walutowych. Jest to tendencja, by cena waluty odzwierciedlała wpływ określonego działania, zanim ono nastąpi, a kiedy minie oczekiwane zdarzenie, reaguje dokładnie w przeciwnym kierunku. Można to również nazwać rynkiem „wyprzedanym” lub „wykupionym”. Aby kupić pogłoskę lub sprzedać, fakt może być również przykładem poznawczej stronniczości znanej jako zakotwiczenie, kiedy inwestorzy zbytnio skupiają się na znaczeniu zdarzeń zewnętrznych dla cen walutowych. - Liczby ekonomiczne: Chociaż liczby ekonomiczne mogą z pewnością odzwierciedlać politykę gospodarczą, niektóre raporty i liczby nabierają efektu talizmanu: sama liczba staje się ważna dla psychologii rynku i może mieć bezpośredni wpływ na krótkoterminowe ruchy rynkowe. „Co obejrzeć” może z czasem ulec zmianie. Na przykład w ostatnich latach podaż pieniądza, zatrudnienie, dane bilansu handlowego i wskaźniki inflacji zmieniły się w centrum uwagi. - Techniczne względy handlowe: Podobnie jak na innych rynkach, skumulowane ruchy cen w parze walutowej, takiej jak EUR / USD, mogą tworzyć wyraźne wzorce, z których handlowcy mogą próbować korzystać. Wielu traderów studiuje wykresy cenowe, aby zidentyfikować takie wzorce. Handel instrumentami finansowymi: rodzaje kontraktów. Kontrakty spotowe. Transakcja spot jest dwudniową transakcją dostawy (z wyjątkiem transakcji między dolarem amerykańskim, dolarem kanadyjskim, lirą turecką, euro i rublem rosyjskim, które rozliczają się następnego dnia roboczego), w przeciwieństwie do kontraktów futures, które są zwykle trzy miesiące. Transakcja ta stanowi „bezpośrednią wymianę” między dwiema walutami, ma najkrótsze ramy czasowe, obejmuje raczej gotówkę niż umowę, a odsetki nie są uwzględnione w uzgodnionej transakcji. Handel spot jest jednym z najczęstszych rodzajów handlu na rynku Forex. Często broker Forex pobiera od klienta niewielką opłatę za przeniesienie wygasającej transakcji na nową identyczną transakcję w celu kontynuacji handlu. Ta opłata za przeniesienie nazywana jest opłatą za zamianę. Kontrakty terminowe. Jednym ze sposobów radzenia sobie z ryzykiem walutowym jest angażowanie się w transakcję terminową. W tej transakcji pieniądze faktycznie nie zmieniają rąk, dopóki niektóre nie uzgodnią przyszłej daty. Kupujący i sprzedający uzgadniają kurs wymiany dla dowolnej daty w przyszłości, a transakcja następuje w tym dniu, niezależnie od tego, jakie są wówczas kursy rynkowe. Czas trwania handlu może wynosić jeden dzień, kilka dni, miesięcy lub lat. Zwykle data jest ustalana przez obie strony. Następnie umowa forward jest negocjowana i uzgadniana przez obie strony. Niedostarczalne kontrakty terminowe (NDF). Banki Forex, ECN i prime brokerzy oferują kontrakty NDF, które są instrumentami pochodnymi, które nie mają realnej zdolności dostaw. NDF są popularne w przypadku walut z ograniczeniami, takimi jak peso argentyńskie. W rzeczywistości hedger Forex może zabezpieczyć się przed takim ryzykiem tylko za pomocą NDF, ponieważ waluty takie jak peso argentyńskie nie mogą być przedmiotem obrotu na otwartych rynkach, takich jak główne waluty. Zamień kontrakty. Najczęstszym rodzajem transakcji forward jest swap walutowy. W ramach zamiany dwie strony wymieniają waluty na określony czas i postanawiają wycofać transakcję w późniejszym terminie. Nie są to standardowe kontrakty i nie są przedmiotem obrotu giełdowego. Często wymagany jest depozyt, aby utrzymać pozycję otwartą do czasu zakończenia transakcji. Kontrakty futures. Kontrakty futures są znormalizowanymi kontraktami forward i zwykle są przedmiotem obrotu na giełdzie utworzonej w tym celu. Średnia długość umowy wynosi około 3 miesięcy. Kontrakty futures zazwyczaj zawierają wszelkie odsetki. Walutowe kontrakty futures to kontrakty określające standardowy wolumen konkretnej waluty, która ma zostać wymieniona w określonym dniu rozliczenia. W związku z tym walutowe kontrakty futures są podobne do kontraktów forward pod względem ich zobowiązań, ale różnią się od kontraktów forward pod względem ich obrotu. Ponadto kontrakty futures są codziennie rozliczane, co eliminuje ryzyko kredytowe występujące w kontraktach forward. Są one powszechnie stosowane przez korporacje wielonarodowe w celu zabezpieczenia pozycji walutowych. Ponadto handlują nimi spekulanci, którzy chcą wykorzystać swoje oczekiwania dotyczące zmian kursów walutowych. Kontrakty opcyjne. Opcja wymiany walut to instrument pochodny, w którym właściciel ma prawo, ale nie obowiązek, wymiany pieniędzy denominowanych w jednej walucie na inną po wcześniej ustalonym kursie wymiany w określonym dniu. Rynek opcji Forex jest najgłębszym, największym i najbardziej płynnym rynkiem dla wszelkiego rodzaju opcji na świecie. Spekulacja. Kontrowersje dotyczące spekulantów walutowych i ich wpływu na dewaluację walut i gospodarki narodowe regularnie się powtarzają. Ekonomiści, tacy jak Milton Friedman, argumentowali, że spekulanci ostatecznie mają stabilizujący wpływ na rynek i że stabilizująca spekulacja pełni ważną funkcję zapewniania rynku podmiotom zabezpieczającym i przenoszenia ryzyka od osób, które nie chcą tego znieść, ci, którzy to robią. Inni ekonomiści, tacy jak Joseph Stiglitz, uważają ten argument za bardziej oparty na polityce i filozofii wolnego rynku niż na ekonomii. Duże fundusze hedgingowe i inni dobrze skapitalizowani „traderzy pozycji” są głównymi profesjonalnymi spekulantami. Według niektórych ekonomistów indywidualni handlowcy mogą działać jako „handlowcy hałasem” i odgrywać bardziej destabilizującą rolę niż więksi i lepiej poinformowani podmioty. Spekulacja walutowa jest uważana za wysoce podejrzaną działalność w wielu krajach. Podczas gdy inwestowanie w tradycyjne instrumenty finansowe, takie jak obligacje lub akcje, często uważa się za pozytywny wkład we wzrost gospodarczy poprzez zapewnianie kapitału, spekulacja walutowa nie; zgodnie z tym poglądem po prostu hazard często zakłóca politykę gospodarczą. Na przykład w 1992 r. Spekulacje walutowe zmusiły szwedzki bank centralny Riksbank do podniesienia stóp procentowych na kilka dni do 500% rocznie, a następnie do dewaluacji korony. Mahathir Mohamad, jeden z byłych premierów Malezji, jest znanym zwolennikiem tego poglądu. Winą za dewaluację malezyjskiego ringgita w 1997 r. Był George Soros i inni spekulanci. Gregory Millman donosi o przeciwnych poglądach, porównując spekulantów z „strażnikami”, którzy po prostu pomagają „egzekwować” umowy międzynarodowe i przewidują skutki podstawowych „praw” ekonomicznych w celu czerpania zysków. Z tego punktu widzenia kraje mogą rozwijać niezrównoważone bańki gospodarcze lub w inny sposób niewłaściwie obchodzić się z gospodarkami krajowymi, a działania spekulantów na rynku Forex pomagają, by nieuchronny upadek nastąpił wcześniej. Stosunkowo szybkie załamanie może być nawet lepsze niż ciągłe problemy gospodarcze, a następnie ostateczne, większe załamanie. Mahathir Mohamad i inni krytycy spekulacji są postrzegani jako próbujący odsunąć winę od siebie za spowodowanie niezrównoważonych warunków ekonomicznych. Zapobieganie ryzyku Zapobieganie ryzyku jest rodzajem zachowań handlowych wykazywanych przez rynek walutowy w przypadku wystąpienia potencjalnie niekorzystnego zdarzenia, które może wpłynąć na warunki rynkowe. Takie zachowanie powstaje, gdy inwestorzy niechętni do ryzyka zlikwidują swoje pozycje w ryzykownych aktywach i przesuną fundusze na aktywa mniej ryzykowne z powodu niepewności. W kontekście rynku Forex handlowcy likwidują swoje pozycje w różnych walutach, aby zajmować pozycje w bezpiecznych walutach, takich jak dolar amerykański. Czasami wybór waluty bezpiecznej przystani jest raczej wyborem opartym na panujących nastrojach, a nie na statystykach ekonomicznych. Przykładem może być kryzys finansowy z 2008 r. Wartość akcji na całym świecie spadła, a dolar amerykański umocnił się. Stało się tak pomimo silnej koncentracji kryzysu w USA. Handel stopami procentowymi. Handel stopami procentowymi odnosi się do pożyczania jednej waluty o niskim oprocentowaniu w celu zakupu innej o wyższym oprocentowaniu. Duża różnica w stopach może być bardzo opłacalna dla tradera, szczególnie jeśli zastosowana zostanie wysoka dźwignia. Jednak w przypadku wszystkich inwestycji, które są przedmiotem leasingu, jest to miecz obosieczny, a duże wahania kursów walutowych mogą nagle przekształcić transakcje w ogromne straty.

References:
Foreign exchange market Wikipedia  CC BY-SA